Het bericht Zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Toen ik eenmaal doorhad wat ik deed was ik op.. en probeerde ik dat andere. Ik probeerde mezelf te zijn, maar dan met diezelfde frustratie. Want ik móest mezelf zijn, authentiek. Zo hoort het, dat is zelfliefde, dat is moed en raakbaarheid, dat is waar het geluk ligt. Ik moest niks anders proberen te zijn dan ik was.
Althans, dat probeerde ik.
Snap je het nog?
En toen ik dát doorhad, dat ik mezelf ook daarin een hoek in probeerde, probeerde ik te ontspannen. En gewoon te zíjn.
Niet omdat ik dan daarmee iemand word die ik verlang te zijn, maar omdat daarmee het gevecht stopt.
Omdat ik die persoon al bén.
Het bericht Zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Je bent er al verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Soms ervaar je tegenslagen. Dingen waar je geen invloed op hebt. Je had ze niet voorzien en niet kunnen voorspellen. Sommige dingen in het leven heb je nou eenmaal in niet de hand. Gelukkig weet je dat je nu ook weer een keuze hebt, namelijk hoe je erop reageert. Je onderzoekt je gedachten, controleert of ze waar zijn, constateert dat dat niet het geval is, beseft hoe je je gedraagt wanneer je die gedachten gelooft en ziet wie je zou kunnen zijn als je die gedachten niet gelooft. Je besluit je gedachten om te draaien en voelt je licht.
Wat ben je goed bezig, wat neem je de controle en wat ga je goed vooruit! Het is soms hard werken, jezelf betrappen op oude patronen, jezelf liefdevol weer in die nieuwe houding duwen en weer met positiviteit vooruit. Toch is het soms ook gewoonweg vermoeiend. Om elke keer de les te zoeken in een situatie, om alles als een leerkans te zien, om steeds te kijken hoe je het geleerde in de praktijk kunt brengen. Soms ben je er even helemaal klaar mee.
Ja, je wilt vooruit. Je wilt beter, fijner, liefdevoller, gelukkiger, kalmer, succesvoller en je grijpt alles aan om maar vooruit te blijven gaan. Maar betekent dat dan dat het nu nog niet goed genoeg is? Dat je altijd maar onderweg blijft en dat je nooit af bent?
Ik kom je dit vertellen: het is goed. Jij bent al helemaal goed. Het is nu tijd voor vertrouwen. Vertrouwen op jezelf, dat je een mens in ontwikkeling bent en dat je niet bang hoeft te zijn voor stilstand. Vertrouwen dat je in elke situatie, hoe heftig ook, het cadeau kunt vinden. Vertrouwen dat je niet meer hoeft te graven om erachter te komen wat de lessen zijn die je moet leren. Vertrouwen dat de lessen vanzelf wel naar je toe komen. Want geloof me, die komen. Breek je hoofd niet meer, stop met zoeken en vertrouw. Je bent er al.
Het bericht Je bent er al verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>En toen was het ineens twee uur later. In de tussentijd heb ik allerlei andere nuttige en minder nuttige dingen gedaan. Maar nog geen woord getypt. Ja, wel aan dit stukje dus, maar dat was niet het doel. En waarom ik maar niet aan die geplande stukjes begin? Sja, die altijd aanwezige inner critic…
Nou heb ik altijd al geworsteld met mijn inner critic, mijn negatieve stemmetje dat roept dat niets goed genoeg is. Al zolang ik me kan herinneren is die aanwezig. Soms klein, soms luidruchtig en soms gewoonweg niet te negeren. De laatste paar weken is datt laatste het geval. Hij tettert zó hard in mijn oren dat bijna elke zin die ik wil typen een gevecht is. “Kammenieschele of het niet goed genoeg is! Ik typ het gewoon!” probeer ik terug te roepen. Soms werkt dat, maar vaker laat ik me overtuigen, geloof ik mijn critic en denk ik dat het inderdaad crap is. Niet creatief genoeg, of niet diepgaand, rond of inhoudelijk goed genoeg. En dat nog vóórdat er überhaupt een woord uit mijn vingers is gekomen.
Dat is helaas niet alleen het geval bij het schrijven. Ook in mijn sociale leven lijkt het alsof mijn critic vrij spel heeft gekregen. Alle angsten en onzekerheden die ik normaal al heb maar ver op de achtergrond aanwezig zijn, vergroot hij even uit. De angsten om buiten een groep te vallen, niet leuk gevonden te worden, onhandige of verkeerde dingen te zeggen, raar over te komen of niet aantrekkelijk te zijn bepalen in grote mate hoe ik me voel en gedraag. Ik hou me meer dan anders op de achtergrond, spreek mensen niet aan met wie ik graag een praatje zou willen maken en voel me angstig en gestrest. Soms ben ik ook verbaasd dat ik bepaalde angsten en onzekerheden blijkbaar nog steeds heb. Want daar had ik toch jaren geleden al afscheid van genomen?
Ondanks al dit gedoe en geworstel heb ik de laatste jaren een paar dingen geleerd die mijn ervaring hierin fundamenteel anders maken dan het ooit eerder was. Ik bén namelijk die angsten en onzekerheden niet meer, ik ervaar ze en neem ze waar. En ik heb het vertrouwen dat ze ergens goed voor zijn. Mijn inner critic is er niet alleen op uit om mijn leven zwaarder te maken, hij wil me ook iets brengen. In dit geval is dat superveel informatie. Want nu weet ik weer op welke plekken ik ook alweer mijn onzekerheden verstopt had zitten. Diep verstopt, want ik heb altijd geprobeerd mijn onzekerheden niet te voelen door te besluiten dat ik me daar niet onzeker over hoefde te voelen. Het bleef alleen rationeel. Dus ik nam er nooit echt afscheid van, ik koos ze alleen te negeren.
Maar nu is er, dankzij mijn inner critic, geen negeren meer aan. Nu zijn mijn angsten zó naar de oppervlakte gekomen dat ik ze recht mag aankijken en in het licht mag zetten. En hoe moeilijk en verdrietig dat soms ook is, ik zie het als een duw in de goede richting. Op deze manier durf ik meer en meer mijn volledige zelf te zijn en voor mij is er niets waardevoller dan dat.
Dus ik dank mijn inner critic en zeg: “Bring it on!” Ik ben klaar om alles wat je me wilt laten zien te omarmen.
Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht In het moment verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Want eigenlijk ging het heel prima met me. Ik had dingen geleerd over mezelf en het leven die me een enorme vertrouwensbasis hebben gegeven. Ik ben een optimist, ik vind mezelf oké, ik voel liefde voor mezelf en mijn omgeving en ik groei.
Maar toch, over het algemeen genomen voelde ik me vaker slecht dan goed. Ik voelde een gebrek aan tijd, een gebrek aan geld, een gebrek aan energie, ik was weer in gevecht met mijn lijf en mijn neverending honger en ik had grote onderwerpen in mezelf ontdekt die aandacht nodig hadden. Die onderwerpen bleven aandacht vragen zolang ik er niets mee deed, maar ik wist dat ik er hulp bij nodig zou hebben. Maarja, ik had dus een gebrek aan tijd en geld om hier met goede begeleiding mee aan de slag te gaan.
Ook mijn werk bezorgde me veel meer stress dan ik had verwacht en ik voelde me afgevlakt. Alles was anders dan ik het wilde. Maar slecht zou ik het niet willen noemen, gewoon “minder”.
Die afgelopen week ging het met mij wel echt slecht. Ik wilde iedereen een klap verkopen die mij irriteerde, ik was overprikkeld en oververmoeid. Ik vroeg me constant af hoe ik de week tot aan het weekend zou kunnen overleven. Dikke shit dus.
Maar in dit moment voelde ik me eigenlijk hartstikke goed. Want ik was in het moment. Ik was met haar samen, ik voelde verbinding en het was goed.
Dus wat antwoord je dan?
Ik zei: “Het is gek eigenlijk. Zodra je hebt geleerd dat je niet je gedachten en je gevoelens bént, gaat het nooit echt slecht met je.”
Zij snapte het helemaal. En nu kon ik ook vertellen over hoe ik me voelde over mezelf, hoe het over het algemeen ging, hoe het de afgelopen week ging en hoe ik me in dat moment voelde. Alles was oké en zonder oordeel. Alles was hoopgevend en in verbinding. Alles was in het moment.
Daar gaat het om.
Het bericht In het moment verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Boos verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Ik werd gister buitensporig boos op een vreemde. Op zomaar een voorbijganger die eerst tegen haar gezelschap zei dat het niet normaal was dat ik mijn hond daar liet poepen (precies zo luid dat ik het kon horen) en me vervolgens liet weten dat er verderop een uitlaatveld was. Of ik dat nog niet wist, vroeg ze.
Nu was dit geen gewone situatie. Bob had namelijk poepproblemen, leed pijn en deed z’n best z’n drol er volledig uit te krijgen (hondeneigenaren weten wat ik bedoel, iets met grassprieten enzo…) Ik stond naast hem met een zakje in de aanslag bemoedigende woorden te roepen en te hopen dat hij tussendoor niet op zijn gat zou gaan zitten (de Horror). En toen dus die vrouw. Ik reageerde zo:
“Een uitlaatveld? Écht?? Méén je niet!”
“Ja, dáár mogen ze wél poepen. Wist je dat niet??”
“Ja natuurlijk wel! Maar zie je niet dat hij pijn heeft? Zie je dat? Zie je dit zakje in mijn hand? Zie je dat? Oké, DOEI!”
Ze liep tijdens mijn tirade al weg. Het liefst was ik achter haar aangerend. Witheet was ik. Zij en haar gezelschap keken nog even om. En wat deed ik? Zo’n “WATNOU?”-beweging.
Haha! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zó boos ben geweest. En op een vreemde nog wel. Dat is zo niet mij.
Zoals ik ooit eerder heb gezegd: “Ik ben eigenlijk altijd stabiel, zelfs als ik superlabiel ben, kun je er nog op rekenen dat ik stabiel ben.”
Toen de adrenaline een beetje gezakt was volgde er een enorme huilbui. Daarmee was het overduidelijk: het gaat niet geweldig goed met me. En als je ooit een burn-out hebt gehad dan weet je dat zo’n situatie een enorme alarmbel is, een sirene, een Last Warning.
En dan hierbij mijn punt/vraag:
Weet je nog een leuke (stresslage) baan voor mij voor max. 32 uur in Utrecht of omgeving met een (ruim) boven-minimum salaris? Let me know!!
Het bericht Boos verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Sandra-nu verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Maar nu kijk ik er steeds naar en denk ik: wat bizar. Dit was Sandra-voor. Wel ook Sandra, zelfde inhoud, zelfde verlangens, zelfde dromen. Dat weet ik, want ook toen schreef ik, dus dat kan ik allemaal teruglezen… zo anders ben ik niet in de kern.
En toch is het Sandra-voor. Deze foto is gemaakt nog geen maand voor mijn burn-out. Op een vroege donderdagochtend door mijn studenten, omdat ze dat moesten, voor een opdracht. Vlak na deze ochtend werd alles anders en brak er een bizarre periode aan vol dieptepunten, ontdekkingen en veranderingen. Vol blijdschap, schrijfsels en hoogtepunten.
Je zou kunnen zeggen dat ik nu dan Sandra-na ben. Na het onderwijs, na de burn-out, na flinke transformaties. Je zou mijn kleermakerszit-meditatie-p
Maar zo voelt het niet, als Sandra-na. Want er is geen na.
Ik ben Sandra-nu.
Het bericht Sandra-nu verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht De ex en het afscheid verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>De afstand tussen ons is lange tijd maar klein geweest. Toen hij uit ‘ons’ huis vertrok, vond hij vrij snel een woning om de hoek. We kwamen elkaar tegen als we de honden uitlieten (ja, Bob bleef bij mij, Nina bij hem) en we spraken regelmatig af om op elkaars hond te passen. Aan sociale afspraakjes deden we niet, maar het lijntje bleef bestaan. Toen hij op den duur een nieuwe liefde vond en met haar op een andere plek ging samenwonen werd de afstand een klein stukje groter, maar we bleven in dezelfde stad en dus binnen elkaars bereik. Inmiddels zagen we elkaar nauwelijks meer, omdat we niet meer op elkaars hond pasten. Dat was ok. Ik had besloten dat ik hem achter me had gelaten.
Tijdens het Superrelatie Weekend van 365 dagen succesvol afgelopen juli ontdekte ik dat hij in mijn leven een nog veel grotere rol speelde dan ik dacht. In mijn hele single- en datingbestaan bleef hij mijn referentiepunt. Ik wist namelijk hoe het kon zijn. Het begin van een relatie, hoe makkelijk, hoe moeiteloos, hoe licht en fijn. Bij hem heb ik me geen seconde hoeven druk maken over of ik niet te veel (toen nog) sms’jes stuurde, of hij me niet te veel vond, of te enthousiast. Hij was niet bang. Geen moment. Hij was tot over z’n oren verliefd op mij en hij overspoelde mij met liefde en enthousiasme. Bij hem voelde ik voor het eerst hoe het was om voor de ander op de eerste plek te staan. Dat was zo magisch en bijzonder geweest dat er ergens een klein stemmetje in mij fluisterde: “Misschien ga ik dit wel nooit meer meemaken.”
Toen ik dat stemmetje bewust hoorde en besefte hoe het mij de afgelopen jaren had beïnvloed, kon ik me er een stukje van bevrijden. Tegelijkertijd voelde het alsof ik eindelijk echt afscheid van hem kon nemen. Mentaal, energetisch, hoe je het ook wilt noemen.
Gisteren hebben we in real life afscheid van elkaar genomen. Ik nam meteen ook afscheid van Nina, en hij van Bob. Over een week verhuis ik namelijk. Nu niet naar een andere plek in de stad, maar naar Utrecht, 80 kilometer vanaf hier. Het was tijd, het paste precies. En wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik deze kans heb gekregen, want wat was het mooi.
Ik blijf hem eeuwig dankbaar om de dingen die hij mij heeft laten zien en voelen. Dat ik de liefde verdien. Dat ik geen genoegen hoef te nemen met iemand die maar half voor me gaat. Dat ik er mag zijn met al mijn gevoelens. Dat je elkaar volledig kunt ondersteunen. Dat het soms gewoon niet werkt, hoe hard je er ook samen voor gaat. Dat het niet hoeft te lukken. Dat je ook in liefde uit elkaar kunt gaan.
Je hebt een plek in m’n hart en ik laat je gaan in liefde. Jij bent vrij, ik ben vrij.
Het bericht De ex en het afscheid verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Wat ik wil verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Ik ben beknopt en to the point, maar langdradig in m’n hoofd. Wat ik wil zeggen komt er niet uit en wat eruit komt wil ik niet zeggen. Ik wil mooie woorden, en echte en ware. Die binnenkant, die mag je echtwel zien.
Want ik ben niet zo raar, of anders. Ik ben bestwel hetzelfde als jij.
Ik zoek dezelfde dingen, ik verlang hetzelfde, ik droom hetzelfde. Alleen mijn verhaal is een beetje anders. Niet veel anders, maar toch uniek. Want we hebben allebei moeilijke dingen meegemaakt en erge dingen gezien. We hebben op een bepaald moment gedacht dat het niet meer erger kon worden. En toen? Ja, toen kon het dus nog erger. We zijn er allebei weer uitgekomen, sterker dan daarvoor. We hebben liefgehad, als idioten, en onze harten zijn gebroken. Misschien wel vaker dan een keer. En toch bleven we geloven in de liefde en zochten we verder.
Ik wil samen, want ik hou van mensen. Ik wil 1+1=3 en twee weten meer dan één. Niet alleen op eigen houtje, maar iets met een gezamenlijk doel. Ik wil begrepen worden, want dan voel ik verbinding. Ik wil geven en steunen en zorgen, ontvangen en samen vooruit. Maar soms wil ik alleen en rust en gewoon even niets.
Ik wil stiekem de spotlight, de voorgrond. De aandacht, volle zalen en staande ovaties. Ik wil ontroeren en laten lachen. Het verschil maken, belangrijk zijn. Nieuwe dingen, mooie plannen, iets waar een ander wat aan heeft.
Ik ben bijdehand en soms misschien irritant. Want ik wil niet dat je me onderschat. Maar verwacht ook niet te veel van me, want dan klap ik dicht. Ik wil niet perfect zijn, want daar heeft niemand wat aan. Ik wil juist de balans. De goeie en de slechte dingen, de fijne en de stomme, de lichte en de zware. Ik wil ook mijn lelijke kant laten zien, of de zwakke of de slechte, want die maken me compleet.
En compleet is wat ik wil zijn, want pas dan kun je me echt zien stralen.
Het bericht Wat ik wil verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht De 9 grote levenslessen van kleine Bob verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Bob is nogal gevoelig, snel bang en snel onder de indruk, maar daar maakt hij zich helemaal niet druk om. Hij is gewoon wie hij is. Als hij bang is kruipt hij weg, als hij boos is snauwt ‘ie flink, als hij blij is zwaait hij met z’n staart en als hij gek wil doen houdt hij zich totaal niet in. Wees jezelf, gedraag je zoals je je voelt en oordeel niet over jezelf en je gevoelens.
Bob weet dat je niet alles alleen hoeft te doen. Er zijn genoeg momenten waarop je best even steun mag zoeken. Als je bang, verdrietig of ziek bent, of gewoon als er een steentje tussen je teentjes vast zit.
In je eentje op het huis passen is niet altijd leuk. Het is een hele verantwoordelijkheid en soms wordt het gewoon een beetje eenzaam. Als ik weer thuiskom is Bob uitzinnig van vreugde en dan is hij compleet vergeten dat ik hem zo lang alleen heb gelaten. Hij neemt me niets kwalijk, hij is gewoon blij dat ik er weer ben. Bob leeft volledig in het moment, geniet van wat er is en denkt niet aan gisteren of morgen.
Buiten, daar gebeurt alles. Daar zijn de lekkere geurtjes, daar kun je rennen en spelen, daar voel je de zon in je gezicht en daar heb je de mooiste uitzichten. Als je vies wordt is dat alleen maar mooi meegenomen. Graaf, snuffel, kijk, luister en onderzoek!
Bob kent het belang van genoeg uitrusten. Af en toe moet je het rustigste, zachtste, warmste plekje in huis zoeken en gewoon in je eentje lekker wegdromen.
Als je iemand niet vertrouwt, vertrouw dan juist op dat gevoel. Je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn. Als jij je er niet prettig bij voelt dat iemand de baas over je loopt te spelen, snauw dan vooral lekker van je af.
Bob kwispelt niet alleen met zijn staart, als hij echt uitzinnig van vreugde is beweegt zijn hele achterlijf. Hij wil aan iedereen laten zien hoe hij zich voelt. Hou je niet in als je blij bent. Dans, beweeg, lach, kus en schud met die kont!
Grijp elke kans aan die je krijgt om te spelen, maar maak zelf ook nieuwe kansen. Als je geen bal hebt meegenomen naar het park, zoek dan gewoon een stok. Groot, klein, kort, lang, het maakt niet uit. Spelen kan altijd.
Wees altijd blij als je de mensen van wie je houdt weer ziet. Begroet ze met enthousiasme en laat zien hoeveel je van ze houdt. Vergeef snel en zorg ervoor dat ze weten dat je er altijd voor ze zult zijn.
Het bericht De 9 grote levenslessen van kleine Bob verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Waarom het je steeds niet lukt om je gedrag blijvend te veranderen! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Vroeger was ik echt een zesjesleerling en later was ik de absolute zesjesstudent. Ik deed alleen het hoognodige en daarmee haalde ik alles nét (of net niet). Dit hoognodige deed ik natuurlijk ook op het allerlaatste moment, want ik was een koningin in uitstellen. Het bezorgde mij ontzettend veel frustratie en elke keer nam ik me voor om toch een keer op tijd te beginnen. Ik maakte planningen waar ik me twee dagen aan hield en dan verslapte de boel weer. Nogmaals frustratie, ik had weer gefaald, het werd weer last-minute werk en stress!
Herkenbaar? Met studeren? Met gezond leven? Sporten? Andere voornemens? Het lukt je maar niet om meer discipline te krijgen. Je wil het heus wel echt veranderen, maar je vindt de motivatie niet. Je hebt niet genoeg wilskracht of hoe je het ook maar wil noemen. En hoe minder vaak je doet wat je je voorneemt, hoe moeilijker het is het vervolgens wel weer te gaan doen.
Herken je dit niet? Stop dan maar met lezen, waarschijnlijk heb je wel iets beters te doen…
Herken je het wel? Dan is dit de reden waarom het je steeds niet lukt:
Rustig, wacht even met protesteren, ik leg het uit.
Toen ik tijdens mijn studie een keer tegen een wijs iemand aan het zeuren was over mijn uitstelgedrag, zei hij nog eens goed te kijken naar wat mijn gedrag mij opleverde. Ok, ik stelde inderdaad alles uit tot het laatste moment, wat zorgde voor een enorme druk. Die hoge druk zorgde er weer voor dat ik mijn lat wat lager legde en dat ik vervolgens briljante ideeën kreeg. Wat een paradox! Als ik dan vervolgens een voldoende of zelfs een dikke voldoende kreeg, dan gaf me dat een beste kick. “Kijk, met minimale inspanning toch een (redelijk) goed cijfer! Awesome!” Die kick, die werkte bijna verslavend, waardoor ik eigenlijk geen reden had om het anders te doen. Blijkbaar wilde ik het niet graag genoeg! Want ik wist ook dat het bij mij altijd zo werkte dat als ik iets écht wilde, ik het heus wel deed.
Blijkbaar is het dus zo:
Nu komt het moeilijkste stuk. In mijn geval was het duidelijk wat ik uit mijn uitstelgedrag haalde, maar vaak is het heel ingewikkeld om te achterhalen wat je eraan hebt om het niet te veranderen. Daarnaast is het meestal een hele lelijke reden. Een die je liever niet onder ogen ziet. Toch is het van belang om dit te doen, want het maakt de situatie veel overzichtelijker. (Mocht je echt geen reden kunnen ontdekken, dan heb ik nog wel een lijstje met mogelijke [lelijke] redenen voor je:-D) Het mooie is namelijk dat je hierna een keuze hebt.
A. Je besluit dat je reden om niet te veranderen best ok is, dus het hoeft niet meer. Heerlijk, weg stress, weg gedoe! Dit is bijvoorbeeld het geval als je denkt dat je moet veranderen voor anderen, maar hier zelf ondertussen totaal geen behoefte aan hebt.
B. Je ziet in dat je reden om niet te veranderen nergens op slaat en je besluit het grager te willen!
Beide gevallen leveren je enorm veel op. Bij keuze A is het duidelijk, je hoeft je er verder niet meer druk om te maken. Bij B zorgt de keuze ervoor dat je bijna automatisch meer wilskracht hebt. Je instelling verandert namelijk van “Ik moet echt gezonder gaan eten” naar “Ik ga gezonder eten omdat ik dat wil!” Hierdoor wordt het een stuk makkelijker vol te houden. Uiteindelijk moet je natuurlijk nog doorzetten en komen er flink wat moeilijke momenten voorbij, maar elke keer kun je weer teruggaan naar de vraag wat je reden was om het niet te veranderen en dat geeft je opnieuw een keuze.
Het zou kunnen zijn dat deze manier van kijken totaal niet bij jou past. Dat is natuurlijk prima! Het is geen absolute waarheid, het is gewoon hoe ik het zie. Ik vind deze manier van kijken ontzettend prettig, want het maakt de boel een stuk overzichtelijker voor mij. Het is dus ook echt niet zo dat ik nu ineens alles wat ik me voorneem doe en volhoud. Maar hey! Wie weet heb je hier wat aan.
Dus, wat ga jij nu op deze manier aanpakken?
Het bericht Waarom het je steeds niet lukt om je gedrag blijvend te veranderen! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>