Boos

Het gaat niet geweldig goed met me. Hoe ik dat weet?

Ik werd gister buitensporig boos op een vreemde. Op zomaar een voorbijganger die eerst tegen haar gezelschap zei dat het niet normaal was dat ik mijn hond daar liet poepen (precies zo luid dat ik het kon horen) en me vervolgens liet weten dat er verderop een uitlaatveld was. Of ik dat nog niet wist, vroeg ze.

Nu was dit geen gewone situatie. Bob had namelijk poepproblemen, leed pijn en deed z’n best z’n drol er volledig uit te krijgen (hondeneigenaren weten wat ik bedoel, iets met grassprieten enzo…) Ik stond naast hem met een zakje in de aanslag bemoedigende woorden te roepen en te hopen dat hij tussendoor niet op zijn gat zou gaan zitten (de Horror). En toen dus die vrouw. Ik reageerde zo:

“Een uitlaatveld? Écht?? Méén je niet!”
“Ja, dáár mogen ze wél poepen. Wist je dat niet??”
“Ja natuurlijk wel! Maar zie je niet dat hij pijn heeft? Zie je dat? Zie je dit zakje in mijn hand? Zie je dat? Oké, DOEI!”

Ze liep tijdens mijn tirade al weg. Het liefst was ik achter haar aangerend. Witheet was ik. Zij en haar gezelschap keken nog even om. En wat deed ik? Zo’n “WATNOU?”-beweging.

Haha! Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zó boos ben geweest. En op een vreemde nog wel. Dat is zo niet mij.

Zoals ik ooit eerder heb gezegd: “Ik ben eigenlijk altijd stabiel, zelfs als ik superlabiel ben, kun je er nog op rekenen dat ik stabiel ben.”

Toen de adrenaline een beetje gezakt was volgde er een enorme huilbui. Daarmee was het overduidelijk: het gaat niet geweldig goed met me. En als je ooit een burn-out hebt gehad dan weet je dat zo’n situatie een enorme alarmbel is, een sirene, een Last Warning.

En dan hierbij mijn punt/vraag:
Weet je nog een leuke (stresslage) baan voor mij voor max. 32 uur in Utrecht of omgeving met een (ruim) boven-minimum salaris? Let me know!!

Reageer

Je e-mailadres zal niet gepubliceerd worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd. *

Gerelateerde artikelen