Een paar weken geleden vroeg een lieve vriendin aan me hoe het met me ging. Ik was even stil, want ik wilde deze duidelijk oprecht geïnteresseerde vraag eerlijk beantwoorden. Hoe gaat het eigenlijk met mij? Ik kon meerdere antwoorden bedenken.
Want eigenlijk ging het heel prima met me. Ik had dingen geleerd over mezelf en het leven die me een enorme vertrouwensbasis hebben gegeven. Ik ben een optimist, ik vind mezelf oké, ik voel liefde voor mezelf en mijn omgeving en ik groei.
Maar toch, over het algemeen genomen voelde ik me vaker slecht dan goed. Ik voelde een gebrek aan tijd, een gebrek aan geld, een gebrek aan energie, ik was weer in gevecht met mijn lijf en mijn neverending honger en ik had grote onderwerpen in mezelf ontdekt die aandacht nodig hadden. Die onderwerpen bleven aandacht vragen zolang ik er niets mee deed, maar ik wist dat ik er hulp bij nodig zou hebben. Maarja, ik had dus een gebrek aan tijd en geld om hier met goede begeleiding mee aan de slag te gaan.
Ook mijn werk bezorgde me veel meer stress dan ik had verwacht en ik voelde me afgevlakt. Alles was anders dan ik het wilde. Maar slecht zou ik het niet willen noemen, gewoon “minder”.
Die afgelopen week ging het met mij wel echt slecht. Ik wilde iedereen een klap verkopen die mij irriteerde, ik was overprikkeld en oververmoeid. Ik vroeg me constant af hoe ik de week tot aan het weekend zou kunnen overleven. Dikke shit dus.
Maar in dit moment voelde ik me eigenlijk hartstikke goed. Want ik was in het moment. Ik was met haar samen, ik voelde verbinding en het was goed.
Dus wat antwoord je dan?
Ik zei: “Het is gek eigenlijk. Zodra je hebt geleerd dat je niet je gedachten en je gevoelens bént, gaat het nooit echt slecht met je.”
Zij snapte het helemaal. En nu kon ik ook vertellen over hoe ik me voelde over mezelf, hoe het over het algemeen ging, hoe het de afgelopen week ging en hoe ik me in dat moment voelde. Alles was oké en zonder oordeel. Alles was hoopgevend en in verbinding. Alles was in het moment.
Daar gaat het om.
Een reactie