Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>En toen was het ineens twee uur later. In de tussentijd heb ik allerlei andere nuttige en minder nuttige dingen gedaan. Maar nog geen woord getypt. Ja, wel aan dit stukje dus, maar dat was niet het doel. En waarom ik maar niet aan die geplande stukjes begin? Sja, die altijd aanwezige inner critic…
Nou heb ik altijd al geworsteld met mijn inner critic, mijn negatieve stemmetje dat roept dat niets goed genoeg is. Al zolang ik me kan herinneren is die aanwezig. Soms klein, soms luidruchtig en soms gewoonweg niet te negeren. De laatste paar weken is datt laatste het geval. Hij tettert zó hard in mijn oren dat bijna elke zin die ik wil typen een gevecht is. “Kammenieschele of het niet goed genoeg is! Ik typ het gewoon!” probeer ik terug te roepen. Soms werkt dat, maar vaker laat ik me overtuigen, geloof ik mijn critic en denk ik dat het inderdaad crap is. Niet creatief genoeg, of niet diepgaand, rond of inhoudelijk goed genoeg. En dat nog vóórdat er überhaupt een woord uit mijn vingers is gekomen.
Dat is helaas niet alleen het geval bij het schrijven. Ook in mijn sociale leven lijkt het alsof mijn critic vrij spel heeft gekregen. Alle angsten en onzekerheden die ik normaal al heb maar ver op de achtergrond aanwezig zijn, vergroot hij even uit. De angsten om buiten een groep te vallen, niet leuk gevonden te worden, onhandige of verkeerde dingen te zeggen, raar over te komen of niet aantrekkelijk te zijn bepalen in grote mate hoe ik me voel en gedraag. Ik hou me meer dan anders op de achtergrond, spreek mensen niet aan met wie ik graag een praatje zou willen maken en voel me angstig en gestrest. Soms ben ik ook verbaasd dat ik bepaalde angsten en onzekerheden blijkbaar nog steeds heb. Want daar had ik toch jaren geleden al afscheid van genomen?
Ondanks al dit gedoe en geworstel heb ik de laatste jaren een paar dingen geleerd die mijn ervaring hierin fundamenteel anders maken dan het ooit eerder was. Ik bén namelijk die angsten en onzekerheden niet meer, ik ervaar ze en neem ze waar. En ik heb het vertrouwen dat ze ergens goed voor zijn. Mijn inner critic is er niet alleen op uit om mijn leven zwaarder te maken, hij wil me ook iets brengen. In dit geval is dat superveel informatie. Want nu weet ik weer op welke plekken ik ook alweer mijn onzekerheden verstopt had zitten. Diep verstopt, want ik heb altijd geprobeerd mijn onzekerheden niet te voelen door te besluiten dat ik me daar niet onzeker over hoefde te voelen. Het bleef alleen rationeel. Dus ik nam er nooit echt afscheid van, ik koos ze alleen te negeren.
Maar nu is er, dankzij mijn inner critic, geen negeren meer aan. Nu zijn mijn angsten zó naar de oppervlakte gekomen dat ik ze recht mag aankijken en in het licht mag zetten. En hoe moeilijk en verdrietig dat soms ook is, ik zie het als een duw in de goede richting. Op deze manier durf ik meer en meer mijn volledige zelf te zijn en voor mij is er niets waardevoller dan dat.
Dus ik dank mijn inner critic en zeg: “Bring it on!” Ik ben klaar om alles wat je me wilt laten zien te omarmen.
Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht De kracht van introvert zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Als extraverte mensen outgoing, sociaal en enthousiast waren, dan zouden introverte mensen als vanzelfsprekend wel verlegen, a-sociaal en saai zijn, dacht ik. Door de mensen om mij heen werd dit beeld bevestigd. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ik meer moest zeggen, socialer moest doen, meer moest lachen en blijer moest zijn?
Ik zette mezelf ook nog eens in omgevingen waar het contrast met mijn kalme energie groter was dan gemiddeld: ik hield van dansen, toneelspelen en zingen. Op de musicalschool, op de dansschool en later in het recreatiewerk op de camping kwam dit onderwerp steeds weer terug. Ik was te rustig, te gevoelig, ik had te veel tijd voor mezelf nodig en als ik alleen was voelde ik me eenzaam, want zo hoorde het toch niet?
Jarenlang oefende ik om extraverter te worden, om ertussen te passen, om gezien te worden. Op mijn 22e schreef ik zelfs trots in mijn ontwikkelingsverslag voor mijn studie: “Ik ben eindelijk extraverter geworden!”
Op mijn 24e kreeg ik een supergave baan als danseres in een show met danseressen die ik nog niet kende. Tijdens de eerste repetitie werd het al duidelijk; ik was anders dan de rest. Ik deed zo hard mijn best om erbij te horen, om net zo outgoing en blij en enthousiast te zijn, maar iets klopte er niet. Ze vonden mij niet leuk en ik vond hen onecht.
Na een dramatische confrontatie waarin iemand “je bent gewoon niet extravert genoeg!” had geroepen, besloot ik eens onderzoek te doen naar wat het nou eigenlijk inhield, introversie. Ik wist niet of ik mij überhaupt wel aan zo’n term wilde verbinden en of het wel waar was dat ik introvert was. Ik kocht het boek “Stil” van Susan Cain en er ging een wereld voor me open.
Introvert zijn heeft niets te maken met verlegen zijn, met stil zijn en teruggetrokken. Het heeft alles te maken met energie en waar je van oplaadt. Alles wat ik las klopte voor mij. Ik verwerk mijn sores intern en breng het dan pas naar buiten. Sociale interacties kosten mij vaak (absoluut niet altijd) meer energie dan ze me opleveren. Ik denk, praat en schrijf zeer genuanceerd en geniet daar ook van. In grote groepen voel ik me meestal niet op mijn gemak, maar als ik me heel goed voel kan ik ook zomaar ineens het stralende middelpunt zijn. Ik hou absoluut niet van smalltalk, maar van diepgaande gesprekken met een persoon kan ik intens genieten. En ik krijg energie en ik laad op van tijd in mijn eentje doorbrengen.
Ik was eerder niet stil en verlegen omdat ik introvert was, maar omdat ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Al die jaren aanpassen hadden ervoor gezorgd dat ik niet meer wist hoe ik mezelf moest zijn. Ik was een toneelstukje gaan opvoeren en de meeste mensen trapten erin. Het werkte, ik werd gezien. Ik was onbewust gaan geloven dat ik alleen voldeed als ik me maar zo extravert mogelijk voordeed en als dat niet lukte werd ik droef en stil.
Toen ik eenmaal wist wat introvert zijn wél betekende, kostte het me maar weinig tijd om er ook de kracht van in te zien en zelfs te voelen. Ik kon mijn kalme energie, mijn wens om genoeg tijd alleen door te brengen en mijn voorkeur voor diepgaand contact steeds beter omarmen. Ik leerde mezelf te zijn, te praten wanneer ik wil praten, te luisteren wanneer ik wil luisteren. Als ik even alleen wil zijn is dat oké en als ik een hele poos stil ben in een grote groep is dat ook oké. Soms verlies ik mezelf nog even in mijn oude gedrag, maar dat heb ik nu steeds sneller door. Ik doe me in ieder geval niet meer anders voor dan ik ben, ik forceer niet meer. Het kost me geen kracht, maar ik sta in mijn kracht. Gek eigenlijk. Al die tijd ben ik bang geweest dat mijn persoonlijkheid ervoor zou zorgen dat ik niet zichtbaar was. En nu ik accepteer en vier dat ik ben wie ik ben, ben ik zichtbaarder dan ooit!
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht De kracht van introvert zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Wat ik wil verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Ik ben beknopt en to the point, maar langdradig in m’n hoofd. Wat ik wil zeggen komt er niet uit en wat eruit komt wil ik niet zeggen. Ik wil mooie woorden, en echte en ware. Die binnenkant, die mag je echtwel zien.
Want ik ben niet zo raar, of anders. Ik ben bestwel hetzelfde als jij.
Ik zoek dezelfde dingen, ik verlang hetzelfde, ik droom hetzelfde. Alleen mijn verhaal is een beetje anders. Niet veel anders, maar toch uniek. Want we hebben allebei moeilijke dingen meegemaakt en erge dingen gezien. We hebben op een bepaald moment gedacht dat het niet meer erger kon worden. En toen? Ja, toen kon het dus nog erger. We zijn er allebei weer uitgekomen, sterker dan daarvoor. We hebben liefgehad, als idioten, en onze harten zijn gebroken. Misschien wel vaker dan een keer. En toch bleven we geloven in de liefde en zochten we verder.
Ik wil samen, want ik hou van mensen. Ik wil 1+1=3 en twee weten meer dan één. Niet alleen op eigen houtje, maar iets met een gezamenlijk doel. Ik wil begrepen worden, want dan voel ik verbinding. Ik wil geven en steunen en zorgen, ontvangen en samen vooruit. Maar soms wil ik alleen en rust en gewoon even niets.
Ik wil stiekem de spotlight, de voorgrond. De aandacht, volle zalen en staande ovaties. Ik wil ontroeren en laten lachen. Het verschil maken, belangrijk zijn. Nieuwe dingen, mooie plannen, iets waar een ander wat aan heeft.
Ik ben bijdehand en soms misschien irritant. Want ik wil niet dat je me onderschat. Maar verwacht ook niet te veel van me, want dan klap ik dicht. Ik wil niet perfect zijn, want daar heeft niemand wat aan. Ik wil juist de balans. De goeie en de slechte dingen, de fijne en de stomme, de lichte en de zware. Ik wil ook mijn lelijke kant laten zien, of de zwakke of de slechte, want die maken me compleet.
En compleet is wat ik wil zijn, want pas dan kun je me echt zien stralen.
Het bericht Wat ik wil verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>