Het bericht Waarom stoppen zoveel beginnende docenten met lesgeven en wat kunnen we doen om dat te voorkomen? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Weer zat ik thuis met het gevoel gigantisch gefaald te hebben. Ik werd misselijk van alles wat met onderwijs te maken had. De lessen, de methodes, de vergaderingen, intervisie, reflecteren, ouderavonden, rapportbesprekingen… Blégh, ik kon er niet aan denken! Ik herstelde langzaam en besloot te onderzoeken wat ik dan wel wilde. Voor de klas heb ik nooit meer gestaan.
Helaas is dit niet alleen maar mijn verhaal. Volgens de cijfers van het CBS heeft 1 op de 5 medewerkers in het onderwijs een burn-out. De laatste jaren zijn het steeds vaker jonge, gedreven, beginnende docenten die thuis komen te zitten. Gelukkig vinden velen ervan hun weg terug naar de klas, maar toch blijkt dat 15 tot 26% van de beginnende docenten al binnen één jaar stopt met lesgeven en een ander carrièrepad kiest. Of ze uitstromen door overspannenheid of om andere redenen is niet bekend, maar ik kan me er zeker een voorstelling van maken.
Als mijn vermoeden klopt, zijn de uitstromende docenten vaak de mensen die echt hart voor hun leerlingen hebben. Ze willen verschil maken, want dat is wat hen drijft. In de dagelijkse praktijk van het onderwijs is daar echter nauwelijks ruimte voor. Jezelf ontwikkelen als docent en tegelijkertijd knokken voor je passie is een te ambitieus streven. Zo lopen ze op den duur tegen de lamp of beseffen ze (op tijd) dat dit hun weg niet is. Zonde, want dit zijn juist die docenten die echt van betekenis zouden kunnen zijn in het veranderen van het systeem.
Toen ik aan de lerarenopleiding begon wist ik waarom ik voor de klas wilde staan en wat ik te doen had. Het ging mij er namelijk niet om dat ik zo’n 200 leerlingen per jaar werkwoordspelling kon leren, of dat ze door mijn lessen foutloos zinnen konden ontleden. Ik vond het niet eens echt van belang dat ik zoveel jonge mensen kon leren een kick-ass sollicitatiebrief te schrijven waarmee ze de baan van hun dromen zouden krijgen. Oké, dat was mooi meegenomen, maar niet mijn doel. Nee, iets heel anders dreef mij. Ik wilde mijn leerlingen datgene meegeven wat ik zelf zo had gemist in mijn schooltijd: het vertrouwen dat ze allemaal goed zijn zoals ze zijn.
Op school leren we meer af dan aan. We verliezen creativiteit, leren denken in hokjes en labels en we leren dat we aan een bepaalde standaard moeten voldoen om goed genoeg te zijn. Leren wordt bedreigend, omdat je het risico loopt te falen en af te gaan. Dit heeft alles te maken met hoe ons schoolsysteem is ingericht. Ik wilde de invloed die ik had als lerares gebruiken om mijn leerlingen te leren dat het leven niet gaat om presteren, maar om zelfliefde. Dat spelen nodig is, dat enthousiasme en nieuwsgierigheid de mooiste drijfveren zijn en dat fouten maken juist leuk is.
“Wees jezelf, je bent al geweldig!”
Dat had ik al mijn leerlingen willen inprenten, zodat ze met een stevige basis de wondere wereld van het grotemensenleven in konden stappen.
Hoe geweldig zou het zijn als docenten met soortgelijke wensen niet meer uit het onderwijs hoeven te stappen, maar hun dromen werkelijkheid kunnen laten worden? Wat als alle gevoelige, gedreven, fantastische, betrokken docenten niet meer verzuipen in de beslommeringen van de dagelijkse onderwijspraktijk? Wat als alle leraren de tijd en de energie hebben om dat te doen waarvoor ze docent geworden zijn? Wat een transformatie zou het onderwijs ondergaan!
Inmiddels heb ik mijn “nooit meer lesgeven” een beetje genuanceerd. Nog steeds wil ik niet voor de klas staan in het reguliere onderwijs, maar als ik kan lesgeven op een plek die past bij mijn wensen en dromen, dan grijp ik waarschijnlijk die kans. Wat een geluk dat ik hier nu al aan kan bijdragen, door me in te zetten voor het 365 Dagen Succesvol Onderwijs initiatief. Wil je daar meer over weten? Meld je dan aan voor de Facebookgroep!
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Waarom stoppen zoveel beginnende docenten met lesgeven en wat kunnen we doen om dat te voorkomen? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Geblokkeerd door angst? Zo kom je weer in beweging! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Een presentatie geven, je baas om salarisverhoging vragen of misschien afstuderen. Allemaal dingen die veel mensen graag nog even uitstellen. Soms wil je iets doen maar is de angst om af te gaan zo groot, dat je er bijna van overtuigd raakt dat je het helemaal niet wilt. Als je nog vastzit in de vraag of je het nu wel of niet wilt doen, dan heb je misschien iets aan dit artikel. Weet ja al dat je het écht wilt doen en dat je je niet meer door die angst wilt laten tegenhouden? Lees dan nog even verder.
Stel jezelf eerst een andere vraag. We zijn geneigd onze hersenen te pijnigen op de vraag hoe we ons probleem kunnen oplossen, terwijl “wie?” een veel fijnere vraag is. Aan wie kunnen we hulp vragen? Hulp ontvangen kan natuurlijk in allerlei vormen. Misschien heb je iemand nodig om mee te sparren, of juist iemand die je stap voor stap helpt, iemand om je presentatie op te oefenen, of iemand die gewoon naast je zit terwijl jij werkt. Whatever works for you. Vaak helpt het ook al om gewoon je angst met iemand te delen want dan blijkt deze ineens heel menselijk te zijn!
Als hulp vragen geen optie is, volg dan de deze stappen:
Geef aandacht aan de signalen van je lichaam. Hoe voelt je angst? Waar voel je dat in je lijf? Observeer zonder te oordelen. Deze keer is de angst zo groot geworden dat je geblokkeerd bent geraakt, maar de volgende keer herken je het eerder door te letten op de signalen van je lijf.
Vaak is het juist het gevecht met de angst dat voor verlamming zorgt. Haal het oordeel eraf en accepteer dat je bang voelt. Dat is menselijk en helemaal oké.
Zorg ervoor dat je met iets anders, wat er een beetje op lijkt, in beweging komt. In mijn schrijfblokkades ga ik bijvoorbeeld een stuk in mijn dagboek schrijven. Zo heb ik in ieder geval iets geschreven. Dat is al een succeservaring op zich en zorgt weer voor wat meer zelfvertrouwen.
Bedenk voor jezelf wat het eerste kleine stapje is op weg naar dat wat je wilt doen. Alleen het eerste stapje. Misschien is dat achter je bureau gaan zitten. Misschien is dat je telefoon pakken. Of je schoenen aantrekken. Is te doen toch?
Zet die eerste kleine stap. Gedaan? Fantastisch! Wat is de volgende kleine stap? Doe dat! Probeer nog niet de hele trap te zien, maar bekijk het trede voor trede.
Blijf vooral ademen. Je zult merken dat je met elke ademhaling iets rustiger wordt. Zo kom je stapje voor stapje dichterbij je doel.
Als ik na alle zes stappen nog niet vooruit ben gekomen, begin ik gewoon weer bij de eerste stap. Op den duur merk je dat je door de angst heen komt en de blokkade weg is!
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Geblokkeerd door angst? Zo kom je weer in beweging! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht AD(H)D, HSP, ASS, dyslexie, depressie… Hoe ga je om met al die labels? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Als ik het heb over labels, dan bedoel ik diagnoses als ADHD of ADD, alles in het autistisch spectrum, hoogbegaafdheid, dyslexie en andere dingen die het leerproces beïnvloeden. Daarnaast ook nog hoogsensitiviteit, introversie, depressie, burn-out en bijvoorbeeld eetstoornissen. Nou ben ik geen psycholoog of psychiater en dit is absoluut ingewikkelde kost, dus ik kan alleen maar vanuit mijn eigen ervaring hierover praten.
In het huidige onderwijs is het duidelijk waarom het labelen van kinderen nut heeft. Er kunnen speciale regelingen worden getroffen en rugzakjes aangevraagd. Alles om maar rekening te houden met de behoeften en voorkeuren van kinderen die afwijken van het gemiddelde. Dat is nou eenmaal nodig in de poging te voorkomen dat deze kinderen doodongelukkig worden. Nou droom ik van onderwijs waarin er geen “gemiddelde” is en ieder kind er mag zijn met zijn/haar kwaliteiten en rariteiten, zodat labelen überhaupt niet meer nodig is, maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Als er geen duidelijke praktische voordelen zitten aan het plakken van een label bij een kind, dan is het aan ouders om in te schatten of het helpend zal zijn. Voor het ene kind is het een hele opluchting om te weten wat er aan de hand is en het andere kind heeft misschien helemaal niet door dat het “anders” is.
Bij volwassenen is er nog meer aan de hand. We hebben namelijk tegenwoordig de beschikking over zoveel informatie dat het makkelijk is onszelf te voorzien van een label. Veel mensen zijn op zoek naar zichzelf en herkennen zich bijvoorbeeld in teksten over hoogsensitiviteit, asperger, introversie of AD(H)D. De testjes die erbij staan wijzen uit of je er “ook een bent”. Die herkenning is fijn, want het kan een verklaring zijn voor waarom dingen altijd zijn gelopen zoals ze liepen. Dat gevoel van: “Ooh, ik ben niet gek, ik ben gewoon…” (vul maar in). Dat is heel helend.
De keerzijde hiervan is dat het ook makkelijker is een (zelfgeplakt) label als excuus te gebruiken. “Nee, ik kan dat niet vanwege…” Op deze manier verschuil je je achter je label en geef je de verantwoordelijkheid voor je leven uit handen. Dat is zonde, want je bént niet je label. Je hebt misschien gedrag of gevoelens die in dat hokje passen, maar het label maakt je niet tot wie jij bent.
Ik geloof dat elke eigenschap of stoornis een eigen spectrum heeft en dat ieder mens het in meer of mindere mate kan hebben. Nou heb ik van de daken lopen schreeuwen dat ik introvert ben, maar meestal zeg ik over mezelf dat ik “overwegend introvert” ben. Op de lijn van superintrovert tot superextravert zit ik iets links van het midden. Daarnaast denk ik dat dit geen vaststaand gegeven is en dat er altijd een bepaalde mate van verandering mogelijk is. Niks “zo ben ik nou eenmaal”! Dit geldt ook voor mijn andere labeltjes. Mijn hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid, misofonie en mijn quarter life crisis zijn “een beetje” bij me aanwezig en aan verandering onderhevig.
Dit is mijn punt. Gebruik je label als dat je helpt. Maar laten we stoppen met onze labels deel van onze identiteit te laten worden. Het is niet wie we zijn, het is puur een verklaring voor hoe we ons voelen, hoe we ons gedragen en bij welke mensen we ons prettig voelen.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht AD(H)D, HSP, ASS, dyslexie, depressie… Hoe ga je om met al die labels? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Introvert en eenzaam? Zo leer je in 2 stappen mensen kennen die bij je passen! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Maar als je weinig mensen om je heen hebt die bij je passen, hoe vind je die dan?
Zelf heb ik hele eenzame tijden gekend. Ik had een paar goede vrienden, maar die woonden ver bij me vandaan. Als ik mensen opzocht die bij me in de buurt woonden, voelde ik me in hun gezelschap vaak nog eenzamer dan wanneer ik alleen was. Nu, zo’n twee jaar later, na veel zelfonderzoek en stappen buiten mijn comfort zone, heb ik gelukkig veel meer liefde in mijn leven. Ik heb nieuwe diepgaande vriendschappen gesloten en ik durf meer mezelf te zijn dan ooit.
Ik vertel je graag hoe ook jij dit in twee stappen voor elkaar kunt krijgen!
In het leren kennen van nieuwe mensen helpt het enorm als je jezelf goed kent. Want hoe weet je anders of iemand echt bij je past? Dus aan de slag! Als eenzaamheid zo’n grote rol in je leven speelt dat je er dagelijks last van hebt, wil ik je aanraden eerst dit artikel te lezen over hoe je met zelfonderzoek eenzaamheid oplost. Ik kwam er al heel snel achter dat de mensen die ik om me heen had verzameld niet goed bij me pasten. Omdat ik lang niet mezelf had durven zijn en me anders (extraverter) had voorgedaan dan ik was, had ik een sociale omgeving gecreëerd die eigenlijk niet bij mij paste. Het was duidelijk dat ik eerst mijn introverte zelf te accepteren had voordat ik mensen kon vinden met wie ik zou klikken.
Ik besloot te lezen over wat het betekende om introvert te zijn. Ik haalde er erg veel kracht uit en ontdekte welke kwaliteiten mij als introverte vrouw bijzonder maken. Omdat ik steeds meer mezelf kon omarmen, durfde ik ook in meer en meer situaties mezelf te zijn. Soms was ik stil en afwachtend, soms het stralende middelpunt en soms ging ik heel vroeg naar huis. Ik gedroeg me zoals ik me voelde en daardoor begon ik me steeds beter te voelen.
Wat vind jij geweldig om te doen? Ga dat doen en vind een manier om dat met mensen samen te doen. Schrijf of schilder je graag? Zoek een leuke groep of meld je aan voor een cursus. Je zult zien dat je snel aansluiting vindt met mensen met wie je interesses deelt. Omdat je zelf in je element bent wanneer je doet wat je leuk vindt, trek je mensen aan die ook in hun element zijn en daar ontstaan de mooiste vriendschappen uit.
Een bijkomend voordeel, is dat je investeert in jezelf. Door te investeren in jezelf groeit je eigenwaarde, omdat je aan jezelf laat zien dat je het waard bent. En ook dat zorgt ervoor dat je een magneet wordt voor andere leuke mensen. Bestaat dat wat je zoekt nog niet? Dan kun je ook nog een stapje verder buiten je comfortzone doen en zelf iets oprichten (tip: meetup.com)
Ik vind het bijvoorbeeld geweldig om bezig te zijn met persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit, dus ik ben op zoek gegaan naar workshops en cursussen waar ik blij van werd, het jaarprogramma van 365 was daar een van. Ik ontmoette mensen met wie ik mijn passies kon delen en het heeft me onbetaalbare nieuwe contacten opgeleverd.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Introvert en eenzaam? Zo leer je in 2 stappen mensen kennen die bij je passen! verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht De 5 belangrijkste kwaliteiten van introverte mensen verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Natuurlijk is geen enkel introvert persoon hetzelfde, maar uit eigen ervaring, na veel onderzoek en gesprekken met mede-introverten, zijn dit de 5 kwaliteiten die de meeste introverte mensen hebben.
Omdat wij goed zijn in tijd alleen doorbrengen kunnen we ook met aandacht aan creatieve projecten werken. Stilzitten en lang focussen op één taak is voor ons geen probleem. Zo ontwikkelen we snel onze skills en worden steeds beter in schrijven, tekenen, muziek maken, of wat het dan ook is waar we blij van worden. Daarnaast ontstaan creatieve ideeën vaak in stilte. Omdat wij niet altijd de behoefte hebben om stilte op te vullen en er juist van kunnen genieten, hebben we de ruimte om creatieve invallen te hebben.
In stilte leer je ook jezelf kennen. Tijd die we alleen doorbrengen besteden we vaak aan het verwerken van alles wat we hebben meegemaakt. Daardoor leren we veel over onszelf. En weten we vaak ook goed wat we wel en niet willen, hoe we kunnen groeien en ontwikkelen.
Ons vermogen om met volledige aandacht naar iemand te luisteren is enorm. Omdat we minder worden afgeleid door gedachten over wat we willen zeggen, staan we open voor wat onze gesprekspartner zegt én bedoelt. We horen niet alleen wat er wordt gezegd, maar ook wat er níet wordt gezegd. Hierdoor kunnen we inhoudelijk reageren op de ander en dat vinden de meeste mensen ontzettend fijn.
We kennen onszelf goed en door onze luisterskills leren we andere mensen ook snel goed kennen. Dit geeft ons een enorm empathisch vermogen. We verplaatsen ons makkelijk in een ander, weten goed wat iemand nodig heeft en zijn niet bang voor diepgang en zware emoties. De keerzijde hiervan is dat we door ons begrip en enthousiasme om voor anderen klaar te staan onszelf af en toe vergeten. Belangrijk dus om te leren ook empathisch te zijn naar onszelf.
Gemiddeld genomen zeggen wij misschien minder woorden op een dag dan onze extraverte medemensen, maar de woorden die we zeggen zijn weloverwogen. Hierdoor hebben onze uitspraken vaak meer impact. Omdat ze vaak raak zijn en genuanceerd. We hebben dus, anders dan vaak over introverte mensen gedacht wordt, een groot vermogen om ons te ontwikkelen tot geweldige en inspirerende sprekers. We weten hoeveel kracht woorden kunnen hebben en we zetten ze dus ook bewust in.
Op weg naar meer zelfliefde en acceptatie van wie je bent helpt het om te weten wie je bent, wat je kwaliteiten maar ook wat je valkuilen zijn. Dus ik wil je dit meegeven: wees lekker jezelf en ontwikkel je creativiteit in de stilte. Leer jezelf kennen, luister echt naar je gesprekspartners, leef met ze mee en spreek jouw eigen krachtige woorden. En zeg vooral ook tegen jezelf weloverwogen en positieve woorden. Voel je kracht en geloof in wie jij bent.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht De 5 belangrijkste kwaliteiten van introverte mensen verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Ben jij wel echt klaar voor een nieuwe relatie? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het zou zo fijn zijn om mooie dingen te delen met een partner, om weer die bijzondere intimiteit met iemand te ervaren. Je wilt echt openstaan voor een nieuwe relatie, maar je komt die ene leukerd maar steeds niet tegen. Of er komt wel een geschikte partner langs, maar er lijkt iets tussen jullie in te staan. Als dit ook voor jou geldt, dan zou het kunnen zijn dat de plek naast je niet vrij is.
Zelf was ik al flink wat jaren vrijgezel toen ik er pas achterkwam wat me tegenhield open te staan voor een nieuwe relatie. Ik had alle fases in mijn single life al doorlopen. Van helemaal happy single en vrijheid blijheid ging ik naar intense eenzaamheid en verlangen naar een man aan mijn zijde.
Vervolgens veranderde dat in een periode van nauwelijks interesse in mannen, waarna ik weer een tijdje aan de lopende band eerste dates had. Frustratie, vreugde, desinteresse, tevredenheid, eenzaamheid, spanning. Qua emoties vloog ik van hot naar her. Uiteindelijk kwam er een punt waarop ik durfde toe te geven dat ik toch oprecht verlangde naar een superrelatie. Daarop volgde natuurlijk de vraag: “Waarom is dat tot nu toe nog niet gelukt?”
Bij die vraag begon mijn zelfonderzoek en dook ik mijn verleden in. Ik had in mijn leven twee (relatief) lange relaties gehad. Mijn eerste relatie was een enorm disfunctionele. Het was totaal niet gebaseerd op vertrouwen, maar op volledige wederzijdse afhankelijkheid. Drama, verdriet en gedoe waren constant aanwezig. Vanaf het moment dat ik die relatie durfde te verbreken wist ik: dit nooit meer! Hierna was mijn focus bij het zoeken naar een nieuwe partner volledig gericht op Niet-Mijn-Ex.
Als ik een man tegenkwam met uiterlijke kenmerken of karaktertrekken van mijn ex, liep ik er met een grote boog omheen. Vrij snel ontmoette ik dus ook iemand die compleet het tegenovergestelde was, met wie ik zorgeloos en snel het diepe in dook. Deze relatie was compleet anders en verliep een poosje vlekkeloos, maar uiteindelijk merkte ik dat ook deze niet werkte. Anders dan mijn eerste relatie eindigde deze rustig en liefdevol. We waren allebei niet gelukkig, maar er was nog heel veel liefde, dus we gunden elkaar een nieuwe start. Dit was het begin van mijn vrijgezellenbestaan.
Toen ik tijdens het jaarprogramma en het Superrelatie Weekend leerde ik dat het zou kunnen zijn dat de plek naast mij niet vrij was, begreep ik snel dat mijn eerste ex daar ruimte innam. Omdat ik onbewust nog steeds op zoek was naar een man die totaal niet op hem leek, was ik in mijn hoofd nog met hem bezig. Zonde, want daardoor voelde ik me niet vrij. Eigenlijk wist ik dat ook al jaren, maar had ik nog niet ontdekt hoe ik hier los van kon komen. Gelukkig kreeg ik precies wat ik nodig had.
Tijdens het Superrelatie Weekend deden we een oefening om de plek naast ons vrij te maken. Zonder te veel spoilers te geven over deze bijzonder oefening kan ik zeggen dat ik een grote ontdekking deed: tot mijn verbazing nam mijn tweede ex nog een veel grotere plek in! Hoe kon dat nou? Ik had hem toch al jaren geleden losgelaten? Ineens snapte ik helemaal waarom ik zoveel moeite had gehad met het vinden van een nieuwe partner.
Onbewust was ik namelijk op zoek naar Wel-Mijn-Ex, of in ieder geval naar een hoop kenmerken van hem. Die relatie was zo vrij en zo zorgeloos begonnen dat ik hem als referentiepunt had gehouden voor al mijn eerste dates. Natuurlijk was er geen enkele man geweest die precies in het midden paste van Niet-Mijn-Eerste-Ex en Wel-Mijn-Tweede-Ex, waardoor er bijna nooit een tweede date kwam.
De oefening die we deden tijdens het Superrelatie Weekend was krachtig en emotioneel. Ik liet allebei mijn exen los en maakte hen en daarmee mezelf vrij. Meteen voelde ik me opgelucht en een stuk lichter. Nu kon ik eindelijk een man ontmoeten die ik niet door het filter van de ene of de andere ex zou zien. Eindelijk kan ik een potentiële partner zien voor wie hij werkelijk is en dat is veel eerlijker tegenover hem en tegenover mij. Ik ben nu nog wel vrijgezel, maar dan zonder de frustratie. Ik ben vrijgezel met de nadruk op VRIJ.
Onderzoek eens bij jezelf of de plek naast jou wel echt vrij is. Heb je ook een ex die voor jou het voorbeeld is van wat je absoluut niet of juist heel graag wel weer wilt in een nieuwe relatie? Zou het kunnen dat dit er onbewust voor zorgt dat je niet echt openstaat voor een nieuwe relatie? Eerlijk zijn naar jezelf is de eerste stap. Pas dan kun je de plek naast je echt vrijmaken. Hoe je dat doet? Daar schreef Janina eerder over in dit artikel.
Is de plek naast jou wel echt vrij? Wie heb jij nog los te laten om klaar te zijn voor een nieuwe relatie? Deel het met ons in de comments.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Ben jij wel echt klaar voor een nieuwe relatie? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Toen ik eenmaal doorhad wat ik deed was ik op.. en probeerde ik dat andere. Ik probeerde mezelf te zijn, maar dan met diezelfde frustratie. Want ik móest mezelf zijn, authentiek. Zo hoort het, dat is zelfliefde, dat is moed en raakbaarheid, dat is waar het geluk ligt. Ik moest niks anders proberen te zijn dan ik was.
Althans, dat probeerde ik.
Snap je het nog?
En toen ik dát doorhad, dat ik mezelf ook daarin een hoek in probeerde, probeerde ik te ontspannen. En gewoon te zíjn.
Niet omdat ik dan daarmee iemand word die ik verlang te zijn, maar omdat daarmee het gevecht stopt.
Omdat ik die persoon al bén.
Het bericht Zijn verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Je bent er al verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Soms ervaar je tegenslagen. Dingen waar je geen invloed op hebt. Je had ze niet voorzien en niet kunnen voorspellen. Sommige dingen in het leven heb je nou eenmaal in niet de hand. Gelukkig weet je dat je nu ook weer een keuze hebt, namelijk hoe je erop reageert. Je onderzoekt je gedachten, controleert of ze waar zijn, constateert dat dat niet het geval is, beseft hoe je je gedraagt wanneer je die gedachten gelooft en ziet wie je zou kunnen zijn als je die gedachten niet gelooft. Je besluit je gedachten om te draaien en voelt je licht.
Wat ben je goed bezig, wat neem je de controle en wat ga je goed vooruit! Het is soms hard werken, jezelf betrappen op oude patronen, jezelf liefdevol weer in die nieuwe houding duwen en weer met positiviteit vooruit. Toch is het soms ook gewoonweg vermoeiend. Om elke keer de les te zoeken in een situatie, om alles als een leerkans te zien, om steeds te kijken hoe je het geleerde in de praktijk kunt brengen. Soms ben je er even helemaal klaar mee.
Ja, je wilt vooruit. Je wilt beter, fijner, liefdevoller, gelukkiger, kalmer, succesvoller en je grijpt alles aan om maar vooruit te blijven gaan. Maar betekent dat dan dat het nu nog niet goed genoeg is? Dat je altijd maar onderweg blijft en dat je nooit af bent?
Ik kom je dit vertellen: het is goed. Jij bent al helemaal goed. Het is nu tijd voor vertrouwen. Vertrouwen op jezelf, dat je een mens in ontwikkeling bent en dat je niet bang hoeft te zijn voor stilstand. Vertrouwen dat je in elke situatie, hoe heftig ook, het cadeau kunt vinden. Vertrouwen dat je niet meer hoeft te graven om erachter te komen wat de lessen zijn die je moet leren. Vertrouwen dat de lessen vanzelf wel naar je toe komen. Want geloof me, die komen. Breek je hoofd niet meer, stop met zoeken en vertrouw. Je bent er al.
Het bericht Je bent er al verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Hoe ga je na een burn-out weer aan de slag? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>
Tijdens de eerste paar maanden dat ik thuis zat had ik het moeilijk met het accepteren van mijn situatie. Het gevoel van falen bleef, ondanks de fantastische begeleiding die ik kreeg, ontzettend aanwezig. Toch was een ding voor mij heel duidelijk: de rem mocht, nee móest, erop. Dit was de tijd waarin ik alles mocht laten varen. Ik hoefde van mezelf niet op tijd de was of de afwas te doen, ik hoefde me niet in te schrijven voor cursussen, ik hoefde niet vooruit. Ik mocht gewoon even stilstaan. Op alle mogelijke manieren probeerde ik goed voor mezelf te zorgen. Ik wilde mijn eigen beste vriendin zijn, dus ik zei tegen mezelf wat ik tegen mijn beste vriendin zou zeggen: je hoeft nu even niks te doen. En zodra ik mezelf toestond niks te doen kreeg ik weer ruimte en ging het beter met me.
Toen het na een poos (na reïntegreren, daarna weer finaal onderuitgaan en het besluit mijn baan op te zeggen) weer een stuk beter met me ging had ik besloten dat de tijd was gekomen om weer stappen te zetten. Ik wilde dingen ondernemen, vanuit de WW werk vinden, een leuke dansgroep zoeken, meer schrijven. Ik wilde van alles, maar ik merkte dat al die dingen me toch meer energie kostten dan ik had. Het lukte allemaal niet en dat vond ik erg. Ik was toch weer beter? Moest ik mezelf nou gewoon een schop onder m’n kont geven? Een stok achter de deur regelen? Of moest ik toch nog langer rust nemen?
Dit dilemma heb ik sinds dat eerste moment nog veel vaker gehad. Soms in het klein, zoals wanneer ik te moe was om naar de sportschool te gaan, maar tegelijkertijd wist dat ik energiek zou thuiskomen als ik wél ging. Of als ik te sip was om met een vriendin koffie te drinken, maar wist dat ik heel vrolijk zou worden van haar gezelschap. Soms was het ook wat groter. Wilde ik mezelf op een manier dwingen om wekelijks te schrijven? En zou ik een fulltime baan alweer aankunnen? Of ben ik toch nog niet genoeg hersteld en is het beter als ik rustig aan blijf doen?
Na heel vaak de juiste en vaker de minder handige keuze maken, na veel advies vragen van mensen om me heen, na veel lezen in boeken van wijze mensen en na het volgen van het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol, hoorde ik mezelf vandaag ineens zeggen:
“Soms is het tijd om je te laten meevoeren door het leven en soms is het tijd om doelen te stellen en ervoor te gaan. En als je jezelf eenmaal goed kent, dan weet je welke tijd het is.”
In het afgelopen jaar heb ik bizar veel geleerd, maar een ding springt er voor mij ver bovenuit. Als ik tegenwoordig een soortgelijk dilemma heb, een doorzetten of rust nemen, een schop onder m’n kont of een warm bruisend bad, een rondje hardlopen of toch nog een uurtje slaap pakken, dan stel ik mezelf deze vraag:
Welke keuze brengt me meer zelfliefde?
Vaak komt het antwoord snel en is het overduidelijk. Ja, toch maar dat rondje hardlopen bijvoorbeeld. Ik zou willen zeggen dat ik het dan vervolgens altijd doe, dat ik altijd kies voor dat wat me de meeste liefde voor mezelf brengt, maar dat is niet het geval. Gelukkig heb ik dan weer een keuze. Baal ik van mezelf dat ik voor de minder-zelfliefde optie ben gegaan? Of zeg ik tegen mezelf dat dit voor nu ook oké is? Welke optie brengt me meer zelfliefde?
En ja, soms betekent deze manier van kijken naar keuzes dat het me echt helpt om mezelf een schop onder m’n kont te geven (of een ander te vragen het te doen), maar dan voelt het niet meer als een pijnlijke schop, maar als een liefdevolle duw in de goede richting.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Hoe ga je na een burn-out weer aan de slag? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>En toen was het ineens twee uur later. In de tussentijd heb ik allerlei andere nuttige en minder nuttige dingen gedaan. Maar nog geen woord getypt. Ja, wel aan dit stukje dus, maar dat was niet het doel. En waarom ik maar niet aan die geplande stukjes begin? Sja, die altijd aanwezige inner critic…
Nou heb ik altijd al geworsteld met mijn inner critic, mijn negatieve stemmetje dat roept dat niets goed genoeg is. Al zolang ik me kan herinneren is die aanwezig. Soms klein, soms luidruchtig en soms gewoonweg niet te negeren. De laatste paar weken is datt laatste het geval. Hij tettert zó hard in mijn oren dat bijna elke zin die ik wil typen een gevecht is. “Kammenieschele of het niet goed genoeg is! Ik typ het gewoon!” probeer ik terug te roepen. Soms werkt dat, maar vaker laat ik me overtuigen, geloof ik mijn critic en denk ik dat het inderdaad crap is. Niet creatief genoeg, of niet diepgaand, rond of inhoudelijk goed genoeg. En dat nog vóórdat er überhaupt een woord uit mijn vingers is gekomen.
Dat is helaas niet alleen het geval bij het schrijven. Ook in mijn sociale leven lijkt het alsof mijn critic vrij spel heeft gekregen. Alle angsten en onzekerheden die ik normaal al heb maar ver op de achtergrond aanwezig zijn, vergroot hij even uit. De angsten om buiten een groep te vallen, niet leuk gevonden te worden, onhandige of verkeerde dingen te zeggen, raar over te komen of niet aantrekkelijk te zijn bepalen in grote mate hoe ik me voel en gedraag. Ik hou me meer dan anders op de achtergrond, spreek mensen niet aan met wie ik graag een praatje zou willen maken en voel me angstig en gestrest. Soms ben ik ook verbaasd dat ik bepaalde angsten en onzekerheden blijkbaar nog steeds heb. Want daar had ik toch jaren geleden al afscheid van genomen?
Ondanks al dit gedoe en geworstel heb ik de laatste jaren een paar dingen geleerd die mijn ervaring hierin fundamenteel anders maken dan het ooit eerder was. Ik bén namelijk die angsten en onzekerheden niet meer, ik ervaar ze en neem ze waar. En ik heb het vertrouwen dat ze ergens goed voor zijn. Mijn inner critic is er niet alleen op uit om mijn leven zwaarder te maken, hij wil me ook iets brengen. In dit geval is dat superveel informatie. Want nu weet ik weer op welke plekken ik ook alweer mijn onzekerheden verstopt had zitten. Diep verstopt, want ik heb altijd geprobeerd mijn onzekerheden niet te voelen door te besluiten dat ik me daar niet onzeker over hoefde te voelen. Het bleef alleen rationeel. Dus ik nam er nooit echt afscheid van, ik koos ze alleen te negeren.
Maar nu is er, dankzij mijn inner critic, geen negeren meer aan. Nu zijn mijn angsten zó naar de oppervlakte gekomen dat ik ze recht mag aankijken en in het licht mag zetten. En hoe moeilijk en verdrietig dat soms ook is, ik zie het als een duw in de goede richting. Op deze manier durf ik meer en meer mijn volledige zelf te zijn en voor mij is er niets waardevoller dan dat.
Dus ik dank mijn inner critic en zeg: “Bring it on!” Ik ben klaar om alles wat je me wilt laten zien te omarmen.
Het bericht Waarom ik mijn inner critic dankbaar ben verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>