De afstand tussen ons is lange tijd maar klein geweest. Toen hij uit ‘ons’ huis vertrok, vond hij vrij snel een woning om de hoek. We kwamen elkaar tegen als we de honden uitlieten (ja, Bob bleef bij mij, Nina bij hem) en we spraken regelmatig af om op elkaars hond te passen. Aan sociale afspraakjes deden we niet, maar het lijntje bleef bestaan. Toen hij op den duur een nieuwe liefde vond en met haar op een andere plek ging samenwonen werd de afstand een klein stukje groter, maar we bleven in dezelfde stad en dus binnen elkaars bereik. Inmiddels zagen we elkaar nauwelijks meer, omdat we niet meer op elkaars hond pasten. Dat was ok. Ik had besloten dat ik hem achter me had gelaten.

Tijdens het Superrelatie Weekend van 365 dagen succesvol afgelopen juli ontdekte ik dat hij in mijn leven een nog veel grotere rol speelde dan ik dacht. In mijn hele single- en datingbestaan bleef hij mijn referentiepunt. Ik wist namelijk hoe het kon zijn. Het begin van een relatie, hoe makkelijk, hoe moeiteloos, hoe licht en fijn. Bij hem heb ik me geen seconde hoeven druk maken over of ik niet te veel (toen nog) sms’jes stuurde, of hij me niet te veel vond, of te enthousiast. Hij was niet bang. Geen moment. Hij was tot over z’n oren verliefd op mij en hij overspoelde mij met liefde en enthousiasme. Bij hem voelde ik voor het eerst hoe het was om voor de ander op de eerste plek te staan. Dat was zo magisch en bijzonder geweest dat er ergens een klein stemmetje in mij fluisterde: “Misschien ga ik dit wel nooit meer meemaken.”

Toen ik dat stemmetje bewust hoorde en besefte hoe het mij de afgelopen jaren had beïnvloed, kon ik me er een stukje van bevrijden. Tegelijkertijd voelde het alsof ik eindelijk echt afscheid van hem kon nemen. Mentaal, energetisch, hoe je het ook wilt noemen.

Gisteren hebben we in real life afscheid van elkaar genomen. Ik nam meteen ook afscheid van Nina, en hij van Bob. Over een week verhuis ik namelijk. Nu niet naar een andere plek in de stad, maar naar Utrecht, 80 kilometer vanaf hier. Het was tijd, het paste precies. En wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik deze kans heb gekregen, want wat was het mooi.

Ik blijf hem eeuwig dankbaar om de dingen die hij mij heeft laten zien en voelen. Dat ik de liefde verdien. Dat ik geen genoegen hoef te nemen met iemand die maar half voor me gaat. Dat ik er mag zijn met al mijn gevoelens. Dat je elkaar volledig kunt ondersteunen. Dat het soms gewoon niet werkt, hoe hard je er ook samen voor gaat. Dat het niet hoeft te lukken. Dat je ook in liefde uit elkaar kunt gaan.

Je hebt een plek in m’n hart en ik laat je gaan in liefde. Jij bent vrij, ik ben vrij.

Het bericht De ex en het afscheid verscheen eerst op Sandra Hoving.

Ik ben eigenlijk degene die al jarenlang een beetje moeite heeft met ruimte. Op allerlei verschillende manieren. Natuurlijk krijgt iedereen de kriebels als z’n leraar Engels steeds net iets te dichtbij komt staan of als iemand in de trein vlakbij komt zitten terwijl er nog zat ruimte over is, maar ik lijk er wel éxtra gevoelig voor te zijn. Ook mensen die ik ken, die ik aardig vind en soms zelfs lief, ook zij komen regelmatig te veel in mijn personal space. Vaak is dit voor anderen een hele normale en prettige afstand, dus blijkbaar is mijn personal space nogal huge. Heel ingewikkeld vind ik dat, want hoe zeg je tegen iemand die je lief vindt dat je je niet prettig bij hem of haar voelt op zo’n kleine afstand, terwijl anderen er geen last van zouden hebben?

Een flink aantal jaartjes geleden was er weer eens een moment aangebroken dat ik met dit vraagstuk kwam te zitten. Ik zat met mijn vader en zus in de auto en mijn liefste zus had haar been op een of andere manier in mijn richting gelegd waardoor haar tenen boven mijn knie zweefden. Ja, sorry, dat is boven mijn stoel, dat is mijn personal space. Ik had er last van, maar ik vond toen dat ik er geen last van mocht hebben (ik had nog nooit van mindfulness gehoord  ) dus ik hield me in. De last werd groter, de frustratie borrelde in mij op en ik flapte er ineens uit: “Haal je voet eens weg, je zit in m’n aura!”
Je kunt je voorstellen dat dit nogal wat gein en plagerijtjes opleverde later… (“Mag ik hier wel zitten, zit ik dan niet in je aura?”) Maar eigenlijk was het best een effectieve en duidelijke uitspraak. Want dat is hoe het voelt! Ik kan nog zo proberen m’n aandacht op iets anders te richten, als iemand in mijn aura zit dan voel ik dat.

Nu blijkt ineens dat ik niet de enige ben die dit zo noemt. Misschien was ik niet eens de eerste, maar heb ik het onbewust ergens opgepikt. Linda de Mol zegt het in ieder geval ook… Misschien heeft zij t wel van mij! (Als je me niet gelooft, er is een filmpje van. Zoek maar op “een zaal vol jeukende kruizen”. Echtwaar!!)

Goed, dus ik ben niet de enige. Gelukkig ben ik ook niet onbegrepen, want ik heb een paar helden in m’n omgeving die het misschien zelf niet hebben, maar mijn rariteiten wel helemaal accepteren. Eentje zorgt extra goed voor me als we samen door drukke mensenmassa’s lopen (je bent awesome) en een ander gaat gewoon expres lekker dichtbij zitten om me een stevige knuffel te geven (jij bent ook awesome)!

Dat persoonlijke ruimte een beetje een dingetje is voor mij, betekent natuurlijk niet dat iedereen nu rekening met me moet houden. Ik ben ondertussen wat ouder en wijzer, dus als je in m’n aura zit, dan hoor je het vanzelf. En als je me op de stoep geen ruimte geeft om langs de lantaarnpaal te kunnen lopen, dan duw ik je zonder problemen aan de kant.

Het bericht Je zit in m’n aura verscheen eerst op Sandra Hoving.