Het bericht Waarom stoppen zoveel beginnende docenten met lesgeven en wat kunnen we doen om dat te voorkomen? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Weer zat ik thuis met het gevoel gigantisch gefaald te hebben. Ik werd misselijk van alles wat met onderwijs te maken had. De lessen, de methodes, de vergaderingen, intervisie, reflecteren, ouderavonden, rapportbesprekingen… Blégh, ik kon er niet aan denken! Ik herstelde langzaam en besloot te onderzoeken wat ik dan wel wilde. Voor de klas heb ik nooit meer gestaan.
Helaas is dit niet alleen maar mijn verhaal. Volgens de cijfers van het CBS heeft 1 op de 5 medewerkers in het onderwijs een burn-out. De laatste jaren zijn het steeds vaker jonge, gedreven, beginnende docenten die thuis komen te zitten. Gelukkig vinden velen ervan hun weg terug naar de klas, maar toch blijkt dat 15 tot 26% van de beginnende docenten al binnen één jaar stopt met lesgeven en een ander carrièrepad kiest. Of ze uitstromen door overspannenheid of om andere redenen is niet bekend, maar ik kan me er zeker een voorstelling van maken.
Als mijn vermoeden klopt, zijn de uitstromende docenten vaak de mensen die echt hart voor hun leerlingen hebben. Ze willen verschil maken, want dat is wat hen drijft. In de dagelijkse praktijk van het onderwijs is daar echter nauwelijks ruimte voor. Jezelf ontwikkelen als docent en tegelijkertijd knokken voor je passie is een te ambitieus streven. Zo lopen ze op den duur tegen de lamp of beseffen ze (op tijd) dat dit hun weg niet is. Zonde, want dit zijn juist die docenten die echt van betekenis zouden kunnen zijn in het veranderen van het systeem.
Toen ik aan de lerarenopleiding begon wist ik waarom ik voor de klas wilde staan en wat ik te doen had. Het ging mij er namelijk niet om dat ik zo’n 200 leerlingen per jaar werkwoordspelling kon leren, of dat ze door mijn lessen foutloos zinnen konden ontleden. Ik vond het niet eens echt van belang dat ik zoveel jonge mensen kon leren een kick-ass sollicitatiebrief te schrijven waarmee ze de baan van hun dromen zouden krijgen. Oké, dat was mooi meegenomen, maar niet mijn doel. Nee, iets heel anders dreef mij. Ik wilde mijn leerlingen datgene meegeven wat ik zelf zo had gemist in mijn schooltijd: het vertrouwen dat ze allemaal goed zijn zoals ze zijn.
Op school leren we meer af dan aan. We verliezen creativiteit, leren denken in hokjes en labels en we leren dat we aan een bepaalde standaard moeten voldoen om goed genoeg te zijn. Leren wordt bedreigend, omdat je het risico loopt te falen en af te gaan. Dit heeft alles te maken met hoe ons schoolsysteem is ingericht. Ik wilde de invloed die ik had als lerares gebruiken om mijn leerlingen te leren dat het leven niet gaat om presteren, maar om zelfliefde. Dat spelen nodig is, dat enthousiasme en nieuwsgierigheid de mooiste drijfveren zijn en dat fouten maken juist leuk is.
“Wees jezelf, je bent al geweldig!”
Dat had ik al mijn leerlingen willen inprenten, zodat ze met een stevige basis de wondere wereld van het grotemensenleven in konden stappen.
Hoe geweldig zou het zijn als docenten met soortgelijke wensen niet meer uit het onderwijs hoeven te stappen, maar hun dromen werkelijkheid kunnen laten worden? Wat als alle gevoelige, gedreven, fantastische, betrokken docenten niet meer verzuipen in de beslommeringen van de dagelijkse onderwijspraktijk? Wat als alle leraren de tijd en de energie hebben om dat te doen waarvoor ze docent geworden zijn? Wat een transformatie zou het onderwijs ondergaan!
Inmiddels heb ik mijn “nooit meer lesgeven” een beetje genuanceerd. Nog steeds wil ik niet voor de klas staan in het reguliere onderwijs, maar als ik kan lesgeven op een plek die past bij mijn wensen en dromen, dan grijp ik waarschijnlijk die kans. Wat een geluk dat ik hier nu al aan kan bijdragen, door me in te zetten voor het 365 Dagen Succesvol Onderwijs initiatief. Wil je daar meer over weten? Meld je dan aan voor de Facebookgroep!
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht Waarom stoppen zoveel beginnende docenten met lesgeven en wat kunnen we doen om dat te voorkomen? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Het bericht AD(H)D, HSP, ASS, dyslexie, depressie… Hoe ga je om met al die labels? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>Als ik het heb over labels, dan bedoel ik diagnoses als ADHD of ADD, alles in het autistisch spectrum, hoogbegaafdheid, dyslexie en andere dingen die het leerproces beïnvloeden. Daarnaast ook nog hoogsensitiviteit, introversie, depressie, burn-out en bijvoorbeeld eetstoornissen. Nou ben ik geen psycholoog of psychiater en dit is absoluut ingewikkelde kost, dus ik kan alleen maar vanuit mijn eigen ervaring hierover praten.
In het huidige onderwijs is het duidelijk waarom het labelen van kinderen nut heeft. Er kunnen speciale regelingen worden getroffen en rugzakjes aangevraagd. Alles om maar rekening te houden met de behoeften en voorkeuren van kinderen die afwijken van het gemiddelde. Dat is nou eenmaal nodig in de poging te voorkomen dat deze kinderen doodongelukkig worden. Nou droom ik van onderwijs waarin er geen “gemiddelde” is en ieder kind er mag zijn met zijn/haar kwaliteiten en rariteiten, zodat labelen überhaupt niet meer nodig is, maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Als er geen duidelijke praktische voordelen zitten aan het plakken van een label bij een kind, dan is het aan ouders om in te schatten of het helpend zal zijn. Voor het ene kind is het een hele opluchting om te weten wat er aan de hand is en het andere kind heeft misschien helemaal niet door dat het “anders” is.
Bij volwassenen is er nog meer aan de hand. We hebben namelijk tegenwoordig de beschikking over zoveel informatie dat het makkelijk is onszelf te voorzien van een label. Veel mensen zijn op zoek naar zichzelf en herkennen zich bijvoorbeeld in teksten over hoogsensitiviteit, asperger, introversie of AD(H)D. De testjes die erbij staan wijzen uit of je er “ook een bent”. Die herkenning is fijn, want het kan een verklaring zijn voor waarom dingen altijd zijn gelopen zoals ze liepen. Dat gevoel van: “Ooh, ik ben niet gek, ik ben gewoon…” (vul maar in). Dat is heel helend.
De keerzijde hiervan is dat het ook makkelijker is een (zelfgeplakt) label als excuus te gebruiken. “Nee, ik kan dat niet vanwege…” Op deze manier verschuil je je achter je label en geef je de verantwoordelijkheid voor je leven uit handen. Dat is zonde, want je bént niet je label. Je hebt misschien gedrag of gevoelens die in dat hokje passen, maar het label maakt je niet tot wie jij bent.
Ik geloof dat elke eigenschap of stoornis een eigen spectrum heeft en dat ieder mens het in meer of mindere mate kan hebben. Nou heb ik van de daken lopen schreeuwen dat ik introvert ben, maar meestal zeg ik over mezelf dat ik “overwegend introvert” ben. Op de lijn van superintrovert tot superextravert zit ik iets links van het midden. Daarnaast denk ik dat dit geen vaststaand gegeven is en dat er altijd een bepaalde mate van verandering mogelijk is. Niks “zo ben ik nou eenmaal”! Dit geldt ook voor mijn andere labeltjes. Mijn hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid, misofonie en mijn quarter life crisis zijn “een beetje” bij me aanwezig en aan verandering onderhevig.
Dit is mijn punt. Gebruik je label als dat je helpt. Maar laten we stoppen met onze labels deel van onze identiteit te laten worden. Het is niet wie we zijn, het is puur een verklaring voor hoe we ons voelen, hoe we ons gedragen en bij welke mensen we ons prettig voelen.
Dit artikel verscheen eerder op 365dagensuccesvol.nl. Het origineel vind je hier.
Het bericht AD(H)D, HSP, ASS, dyslexie, depressie… Hoe ga je om met al die labels? verscheen eerst op Sandra Hoving.
]]>