In mijn leven heb ik zo belachelijk veel geprobeerd te zijn…
Lief, gezellig, grappig, leuk, maar ook volwassen, verstandig, slim en wijs. Daarbovenop probeerde ik ook slank te zijn, afgetraind, sexy, knap, begeerlijk… Vaker nog probeerde ik ergens in te passen. In een groep, in een opleiding, in een beroep, in een relatie. Ik probeerde alles te zijn waarvan ik dacht dat ik het moest zijn om geliefd te worden, gelukkig te zijn.
Toen ik eenmaal doorhad wat ik deed was ik op.. en probeerde ik dat andere. Ik probeerde mezelf te zijn, maar dan met diezelfde frustratie. Want ik móest mezelf zijn, authentiek. Zo hoort het, dat is zelfliefde, dat is moed en raakbaarheid, dat is waar het geluk ligt. Ik moest niks anders proberen te zijn dan ik was.
Althans, dat probeerde ik.
Snap je het nog?
En toen ik dát doorhad, dat ik mezelf ook daarin een hoek in probeerde, probeerde ik te ontspannen. En gewoon te zíjn.
Niet omdat ik dan daarmee iemand word die ik verlang te zijn, maar omdat daarmee het gevecht stopt.
Omdat ik die persoon al bén.
