We hadden al zoveel keren afscheid genomen. Op zoveel verschillende manieren. In tranen, met een smile, met het kapotgooien van servies… Maar veel vaker nog met een dikke knuffel. We waren dan ook niet uit elkaar gegaan omdat de liefde voorbij was. Nee, juist dat stukje zat wel goed. De organisatie van onze relatie en ons leven samen ook. We waren maatjes, hadden een fijn huis, een prima leven en twee heerlijke hondjes. We waren alleen allebei niet gelukkig, dus we konden niet anders dan ermee stoppen. Maar de liefde, die bleef nog wel ergens hangen, en daarom bleven we maar afscheid nemen.
De afstand tussen ons is lange tijd maar klein geweest. Toen hij uit ‘ons’ huis vertrok, vond hij vrij snel een woning om de hoek. We kwamen elkaar tegen als we de honden uitlieten (ja, Bob bleef bij mij, Nina bij hem) en we spraken regelmatig af om op elkaars hond te passen. Aan sociale afspraakjes deden we niet, maar het lijntje bleef bestaan. Toen hij op den duur een nieuwe liefde vond en met haar op een andere plek ging samenwonen werd de afstand een klein stukje groter, maar we bleven in dezelfde stad en dus binnen elkaars bereik. Inmiddels zagen we elkaar nauwelijks meer, omdat we niet meer op elkaars hond pasten. Dat was ok. Ik had besloten dat ik hem achter me had gelaten.
Tijdens het Superrelatie Weekend van 365 dagen succesvol afgelopen juli ontdekte ik dat hij in mijn leven een nog veel grotere rol speelde dan ik dacht. In mijn hele single- en datingbestaan bleef hij mijn referentiepunt. Ik wist namelijk hoe het kon zijn. Het begin van een relatie, hoe makkelijk, hoe moeiteloos, hoe licht en fijn. Bij hem heb ik me geen seconde hoeven druk maken over of ik niet te veel (toen nog) sms’jes stuurde, of hij me niet te veel vond, of te enthousiast. Hij was niet bang. Geen moment. Hij was tot over z’n oren verliefd op mij en hij overspoelde mij met liefde en enthousiasme. Bij hem voelde ik voor het eerst hoe het was om voor de ander op de eerste plek te staan. Dat was zo magisch en bijzonder geweest dat er ergens een klein stemmetje in mij fluisterde: “Misschien ga ik dit wel nooit meer meemaken.”
Toen ik dat stemmetje bewust hoorde en besefte hoe het mij de afgelopen jaren had beïnvloed, kon ik me er een stukje van bevrijden. Tegelijkertijd voelde het alsof ik eindelijk echt afscheid van hem kon nemen. Mentaal, energetisch, hoe je het ook wilt noemen.
Gisteren hebben we in real life afscheid van elkaar genomen. Ik nam meteen ook afscheid van Nina, en hij van Bob. Over een week verhuis ik namelijk. Nu niet naar een andere plek in de stad, maar naar Utrecht, 80 kilometer vanaf hier. Het was tijd, het paste precies. En wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik deze kans heb gekregen, want wat was het mooi.
Ik blijf hem eeuwig dankbaar om de dingen die hij mij heeft laten zien en voelen. Dat ik de liefde verdien. Dat ik geen genoegen hoef te nemen met iemand die maar half voor me gaat. Dat ik er mag zijn met al mijn gevoelens. Dat je elkaar volledig kunt ondersteunen. Dat het soms gewoon niet werkt, hoe hard je er ook samen voor gaat. Dat het niet hoeft te lukken. Dat je ook in liefde uit elkaar kunt gaan.
Je hebt een plek in m’n hart en ik laat je gaan in liefde. Jij bent vrij, ik ben vrij.
